viernes, 12 de octubre de 2012

Na miña lingua nai

 Sinxelamente, apetecíame. Apetecíame como me apeteces ti a miúdo, máis a miúdo do que sería aconsellable ou razoable. 
 Que no abrente do teu sorriso morren as bágoas da miña tristura xa o aprendiche, coma eu aprendín a recoñecer as túas emocións sen que mas digas, arriscándome a enganarme, pero queréndote por riba de todo. Coma aprendín a dormir contigo abrazada á almofada, contigo ó meu carón aínda sen terte, coas túas mans acariñándome polo camiño dos sonos, espertando o meu corpo sen rozalo, e facéndolle tremar con só pensarte. Tanto pracer é débeda e agardo a que ma queiras cobrar algún día, cando paremo-lo mundo, cando sexamos un só, cando che poida murmurar ó oído por fin o que levo calando tanto tempo.

1 comentario:

  1. Lo que viene siendo :
    Simplemente, me apetecía. Me apetecía como me apeteces tú a menudo, más a menudo de lo que sería aconsejable o razonable.
      Que en el amanecer de tu sonrisa mueren las lágrimas de mi tristeza ya lo aprendiste, como yo he aprendido a reconocer tus emociones sin que me las digas, arriesgándome a equivocarme pero queriéndote por encima de todo. Como he aprendido a dormir contigo abrazada a la almohada, contigo a mi lado aún sin tenerte, con tus manos acariciándome por el camino de los sueños, despertando mi cuerpo sin rozarlo y haciéndolo temblar sólo con pensarte. Tanto placer es deuda y espero que me la quieras cobrar algún día cuando paremos el mundo, cuando seamos uno solo, cuando pueda susurrarte al oído por fin lo que llevo callando tanto tiempo.

    ResponderEliminar